Publicaties

  • Blad Selectief

    Jaargang 3 nummer 2 september 2003 - Drama - Eens kijken, wat zien we hier? Eigenlijk niet veel: Een mooie mond, een oog wat dicht is, een oog dat zich achter een sliert haar verbergt en een neus. Verder een fraaie zwart hoek waar het haar vandaan komt, plus nog een hoek. Voor de indruk die het maakt is het plakkerige van het haar wel belangrijk. Dit is een prachtig portret, maar behalve dat ze mooi is, geeft het niet veel informatie over de persoon. en toch is het meer dan alleen maar buitenkant of glamour. Wat is dat meer dan? De foto suggereerd het, maar geeft het niet echt. In ieder geval is dit meer dan een plaatje van een gezicht. Ik vind hem een beetje zweterig. Er gebeurd hier iets. Ze maakt iets mee, iets erotisch misschien. Dat vind ik ook. Er is emotie, maar wat voor emotie? Luister deze foto heeft 3 lagen. 1 het knappe persoonlijke meisje. 2 een sereen soort erotiek. 3 de expresie van de sliert haar maakt hem dramatisch. Die sliert maakt de foto. Het doet me denken aan het schilderij met de strijkster uit de blauwe periode van Picasso. Ze is inwendig vol passie, maar het gebeurd niet. Ze houdt het binnen, zoals Maria Magdalena bij het krijs op mideleeuwse schilderijen. Maar wel een onstellend mooi gelaat. Klassieke schoonheid, diagonaal, hoge neuswortel. Glansje op de lip, vet haar, zweterig... Ik vraag me af hoe je tot zo'n foto komt. Ik zou uit mezelf deze foto nooit maken. Maar het is - drama - .


  • Blad FOTO oktober 2003 (10) - 'Tijdloos' - Filip Naudts'

    Via het tekenen en schilderen van modellen op de kunstacademie heb ik me ongeveer 8 jaar geleden voor het eerst aangetrokken gevoeld door het medium fotografie. Het is in 2001 dat ik mijn diploma aan de fotoacademie behaalde en twee jaar later een hogere specialisatiegraad. Aanvankelijk maakte ik registrerende fotografie, en later begon ik meer eigen beelden te componeren. Mijn fascinatie voor het afbeelden van vormen en vervormde reflecties in waterpartijen spreekt me al langer aan. Voor deze foto, opgenomen in mei van dit jaar in een prive-zwembad, moest ik me zelf onder water begeven. De geleende camera die ik toen gebruikte, was een eenvoudige volautomatische Canon onderwatercamera met vast objectief. Welk type camera het precies was, is me ontgaan.' 'Wat deze foto ondanks haar hoge Deja-vu gehalte aantrekkelijk maakt, is precies het feit dat er gedurfd gebruik gemaakt van een type abstraherende schoonheid die niet zo zeer in de hededaagse markt ligt maar die op zich, op uitzondering van een trendy armtatoe, weet te berusten in de vorm van tijdloosheid. De maker van dit beeld had althans niet de opdringerige intentie een poging te wagen er een persoonlijke, eigentijdse meerwaarde aan toe te voegen. Of deze keuze van werkwijze echter gefundeerd is met inzicht en respect voor de authentieke schoonheid tenzij om een mogelijk risico op hedendaags falen te beperken, doet bij het aanschouwen niet ter zake. Het bekijken van dit rustige beeld, of je het nu toteert in 90, 180, 270 graden of niet, resulteerd bijna gegarandeerd in genieten in het ijle.'


  • Blad Zoom - Verhaal met beide foto's gepubliceerd in het blad Zoom magazine uitgave november/december 2003

    Ik kreeg ideeën die niet met fotografie te realiseren zijn' 'Vroeger registreerde ik simpelweg met de camera wat ik zag, maar in een later stadium was dat niet meer genoeg. Mijn wil om te fotograferen wat niet zomaar geschoten kon worden, werd steeds groter; ik ging het beeld steeds meer regisseren. Daarnaast kreeg ik ook ideeën die niet meer met fototografie te realiseren zijn, zowel technisch als organisatorisch. De keuze om beeld te gaan monteren was een logisch gevolg. Zo bepaal ik dus altijd vanaf het idee of concept wat het verloop zal zijn. Voordat ik een foto neem, moet het hele traject tot het eindpunt in grote lijnen duidelijk zijn. Is het zonder bewerken mogelijk, dan krijgt dat de voorkeur. Natuurlijk moet je dan van te voren weten wat je later nog kunt doen om het gewenste resultaat te krijgen. Naar mijn idee wordt er vaak aan voorbijgegaan dat je een foto ook kunt bewerken tijdens de opname. Fotografen die de keuze tot montage achteraf maken, verliezen zich soms in een overvloed van bewerkingen. Je produceert namelijk al snel iets apparts met een programma als Photoshop. Enkele filters eroverheen en het oogt al spectaculair. Dit wil niet zeggen dat wat je dan hebt gemaakt ook daadwerkelijk appart is. Eigenlijk heb je meerdere beelden van zo'n fotograaf nodig om te zien of het niet een soort toeval was. Bij deze kleurenfoto heb ik geen bewerrkingsprogramma gebruikt. Toch is dit naar mijn mening een bewerkte foto. Ik wil ermee benadrukken dat je ook een dergelijk beeld kan scheppen zonder Photoshop te gebruiken. Daarnaast wil ik met dit beeld verschillende dingen in combinatie met elkaar laten zien. Ik teken en schilder soms ook naast fotografie. De vrouw is door mij getekend en later heb ik de tekening gecombineerd met de foto van een glas. Er bestaan fotografen die camera's 'sparen'. Ik ben daar geen voorstander van; ik zie een camera meer als gereedschap. De keuze voor een bepaalde camera is afhankelijk van wat je ideeën of opdrachten zijn. Ondanks alle bewerkte fotografie ligt mijn voorkeur nog steeds bij analoog. Mijn fotografie bestaat meestal uit sfeerbeelden en emoties. Dan is de korrelgrootte een belangrijke factor om zo'n sfeer of emotie iets extra's te geven. Mijn tip: streef ernaar niet te laten zien dat de foto is gemaakt met een bewerkingsprogramma. Of, in het tegenovergestelde geval, neem een onderwerp waarbij je wel zo'n programma moet gebruiken, omdat het anders onmogelijk is. Wil je bijvoorbeeld een foto in een andere foto plakken, houd daar dan bij het maken van de foto al rekening mee. De korrelgrootte, de lens en de afstand tot het in te plakken object zijn immers van belang voor het eindresultaat.' Verhaal met beide foto's gepubliceerd in het blad Zoom magazine uitgave november/december 2003


  • Blad Fotografie - Geschreven: Karel Maat

    Sommige beelden van Cor Heynen zullen de kijker kunnen shockeren. Zijn werk is gebasseerd op emoties en bezigheden van de mens. Zo wordt volgens hem het moderne leven gekenmerkt door het thema 'eenzaamheid', doch als troost daarvoor is er het thema 'water'. Het nachtleven geeft hij weer met hele directe fotografie van straathoeren in het thema 'nightlife'. 'Verval' kenmerkt zich door realistich expresionisme. In al deze series zijn met close-ups en fragmenten accenten op 'naakt'gellegd, zodat ambivalente interpretaties kunnen onstaan. Door de indringende inhoud en door de van veel gangbaar werk afwijkende visie van Cor Heynen wordt deze expositie zeer aanbevolen.


  • Eindhovens Dagblad 13 juni 2002 - Titel: Foto’s in scène gezet - Sub: Tentoonstelling Van Cor Heynen - Door Irma van Bommel ( Reporter E.D.)

    'Blikvangers', zo heten de exposities bij Fotogalerie Op 3. En blikken vangen doen de foto’s van Cor Heynen (1964) wel die daar nu zijn. Maar dat is niet zo moeilijk als het naaktfotografie betreft. Ondanks de makkelijke binnenkomer weet de fotograaf ons te boeien door zijn professionele manier van ensceneren en uitlichten van modellen. In Op3, drie hoog boven een kapperszaak, zijn vier muren te vullen. En Heynen heeft heel overzichtelijk zijn expositie beperkt tot vier thema’s: 'Nightlife', 'Eenzaamheid', 'Verval' en 'Water'. 'Nightlife' springt het meest in het oog, met een als straatprostituee verkleed model. De foto’s lijken wel stills uit een speelfilm. Tegenover de dynamische foto’s van 'Nightlife' staan de verstilde, soms indringende beelden van 'Eenzaamheid'. De scène met een vrouwelijke zwerver lijkt net op een reportagefoto. De titel 'Verval' slaat op de locatie, een vervallen gebouw, die als achtergrond diende voor op SM geïnspireerde scènes. Net als 'Eenzaamheid' bestaat het thema 'Water' uit verstilde beelden. Bij 'Water' geen verhalende scènes, maar een spel van vormen en zwart-wit contrast. Het lichaam van de vrouw is als een soort beeldhouwwerk benaderd, waarbij door de afwisseling van licht en schaduw de vorm als ware is gemodelleerd. Heynen hield zich aanvankelijk bezig met tekenen en schilderen. Voor het tekenen naar model begon hij zo’n acht jaar geleden modellen te fotograferen. Al gauw vond hij het fotograferen interessanter dan het uitwerken van de tekeningen. Het registreren en vooral het regisseren lag hem wel. Hij volgde de opleiding fotografie aan de academie voor Beeldende Kunsten te Mol, waar hij in 2001 afstudeerde. Momenteel volgt hij aan dezelfde academie een twee jaar durende specialisatieopleiding fotografie. Cor Heynen heeft gevoel voor drama en weet dat ook in zijn foto’s uit te drukken.